Queen + Adam Lambert @ Sportpaleis: Kroon op het werk

2022-07-29 22:42:11 By : Mr. Justin Tan

Eerder deze week nog The Rolling Stones en Sting en gisterenavond Queen… Het regent tegenwoordig levende legendes in ons land. Nu ja, Queen, daar moet toch even een kleine kanttekening bij gemaakt worden. Sinds het overlijden van Freddie Mercury, tot op vandaag nog steeds hét uithangbord van de band, is Queen natuurlijk niet meer écht Queen. Gelukkig zijn de mannen zich daar ook donders goed van bewust. Gitarist Brian May en drummer Roger Taylor – bassist John Deacon zei de muziekindustrie zo’n 25 jaar geleden al vaarwel – haalden in 2011 Adam Lambert bij de band. Oké, dat is zeker geen Mercury, maar in de vorm van een eerbetoon kan hij zeker tellen. Het woordje ‘vervanger’ wordt, overigens volledig terecht, nergens gebruikt; Queen was Freddie, Freddie was Queen. Dit verhaal wordt dus veelal gezien als een nieuw hoofdstuk, want in het Sportpaleis stond gisteren Queen + Adam Lambert.

Adam Lambert is dus eigenlijk een relatief groen blaadje tussen de oude rockers, al wordt er vaak genoeg bewezen dat leeftijd niet per se een rol hoeft te spelen. Meer nog, ondanks dat de originele leden de 70 al vlotjes gepasseerd zijn, is Queen weer alomtegenwoordig. Naar een reden hoef je niet lang te zoeken, want sinds enkele jaren geleden de succesvolle biopic Bohemian Rhapsody verscheen, bevinden de Britten zich weer in de hoogste regionen van Spotify en consoorten. De oudere generatie vond zijn liefde voor de Britten terug, de jongere ontdekte dan weer alle hits. Dat het bordje met de letters ‘uitverkocht’ binnen de kortste keren bovengehaald mocht worden, stond in de sterren geschreven.

Een voorprogramma hadden Queen en Adam Lambert niet nodig, want de band heeft natuurlijk meer dan materiaal genoeg om zelf de plak te zwaaien. Meer dan twee uur lang zelfs. Het feit dat de mannen zoveel legendarische nummers hebben, alsook dit tourtempo op hun leeftijd kunnen hooghouden, doet ons respect alleen maar stijgen. Dat ze het zich dan ook kunnen veroorloven om een klein kwartiertje te laat te komen, zien we graag door de vingers. Zeker doordat het showgehalte daarna meteen de hoogte in schoot. Terwijl “Innuendo” door de galmbak die het Sportpaleis is weerklonk, steeg het gigantische LED-scherm met daarop een kroon stilletjes aan naar het dak. Het podium werd op die manier meteen ook omgetoverd tot een operahuis, inclusief fans op de balkons achter de band. 

Het circus werd dus met andere woorden op bombastische wijze in gang getrapt, met excentrieke directeur Adam Lambert. Met een hoge hoed en een lange glitterjas trakteerde hij het Sportpaleis meteen op een spervuur aan klassiekers. Hij bewees tijdens “Hammer to Fall” bijvoorbeeld al meteen dat hij – ondanks het feit dat hij geen Mercury is – wel degelijk over een sterke stem beschikt. Ook Brian May toonde al snel aan dat hij er heel veel zin in had, want hij moest niet onderdoen voor de kunstjes van de frontman. Hij reeg de gitaarsolo’s vlotjes aan elkaar terwijl hij als een jong veulen de catwalk op en af galoppeerde. Dat de energie op het podium goed zat, weerspiegelde zich ook in de zaal. Bij “Somebody to Love” werd er bijvoorbeeld enthousiast meegeklapt en er werd ook twee en half uur lang luidkeels meegebruld.

Dat Adam Lambert wel degelijk geen vervanger van Mercury is, maakte hij graag nog eens duidelijk naar het extravagante “Killer Queen”. ‘Ik ben een fan van de rockgod die Freddie was, net zoals jullie’, vertelde hij, waarna het alsmaar meer duidelijk werd dat Queen + Adam Lambert eigenlijk veelal een eerbetoon is aan het grote Queen zelf. Telkens er ruimte was voor een solo van May of Taylor, werd dat bijvoorbeeld met beide handen aangenomen, waardoor het haast voelde alsof er magie in de lucht hing. De legendarische intro van “Don’t Stop Me Now” zorgde op die manier bijvoorbeeld voor kippenvel, al was het na een half uurtje wel al naar adem happen. De hits vlogen namelijk aan zo’n hoog tempo voorbij, dat “In the Lap of the Gods… Revisited” en het door Taylor gebrachte “I’m in Love With My Car” voor een soort adempauze zorgden.

Dat moment verdween dan weer even vlug als het er kwam, want even verder op de snelweg (lees: catwalk) dook Lambert dan plots weer op op een met diamantjes beklede Harley Davidson om “Bicycle Race” te brengen. Het zijn al die extraatjes die een lichte ‘cringe’ toets aan het geheel gaven, maar het is uiteindelijk ook al die bombarie die van een concert een echte Queen-show maakt. Bij momenten was er dus iets te veel show, maar dat betekent niet dat de nummers er op zich niet stonden. Bij “Fat Bottomed Girls” werd de nadruk bijvoorbeeld nog wat meer gelegd op de gitaarriffs, terwijl May op “I Want It All” een zoveelste straffe solo uit zijn mouw schudde.

Opvallend was ook dat er, naast Lambert, May en Taylor, nog drie extra muzikanten op het podium stonden. Het was daarom des te jammerder dat die bassist, pianist en percussionist eigenlijk veelal uit beeld bleven. Zeker bij een nummer als “Another One Bites the Dust”, waarin de baslijn het belangrijkste ingrediënt is, bleef de man uit de schijnwerpers. Het neemt natuurlijk niet weg dat het nummer een zoveelste energiebommetje was, al voelde je dat het tijd was voor een echte connectie met het publiek. Brian May nam daarom een krukje, ging helemaal naar het uiteinde van de catwalk en bracht daar volledig akoestisch en badend in het licht van duizenden smartphonelichtjes het wondermooie “Love of My Life”. Dat Freddie Mercury tegen het einde nog op het grote scherm verscheen en zo als het ware in duet ging met het publiek, was een mooi eerbetoon.

Het verlies alsook de reactie van het publiek leken vooral bij May nog veel emoties los te maken. Het maakt van de Brit enkel maar meer een aimabele man, voor wie ons respect doorheen de show alsmaar groter werd. Ook Taylor mogen we natuurlijk niet vergeten, want hij bracht, ook midden in de zaal, “These Are the Days of Our Lives”, waarna het duo aan een heerlijke band jam begon. Dat laatste gebeurde – al dan niet serieus – doordat de heren niet meer wisten wat het volgende nummer op de setlist was, en dus besloten ze zich gewoon te amuseren.

De begeleidingsband kreeg daarna gaandeweg eindelijk wat meer aandacht, met als startschot “Under Pressure”. Oké, het waren Taylor en Lambert op vocals die de show stalen, maar bassist Neil Fairclough kwam toch eens uit de schaduw gekropen. Het nummer bleek meteen ook het begin van een nog grootser einde, want plots haalde Queen alles uit de kast. Bij “A Kind of Magic” toverde May bijvoorbeeld niet alleen een meesterlijke solo uit zijn gitaar, maar schoot hij ook nog eens vuurwerk het publiek in. Even later zakte er dan weer een discobal naar beneden, waardoor het gitaarspel van de Brit een groovy toets kreeg. Er werd dus duidelijk aan het showgehalte geschroefd, want toen Lambert dan ook geflankeerd door tal van lasers nog eens “Who Wants to Live Forever” bracht, viel menig mond open.

De sfeer zat vanzelfsprekend meer dan goed, en daarom was het eigenlijk bijzonder jammer dat Brian May zijn moment in de schijnwerpers het tempo een beetje uit de set haalde. Oké, visueel zag het er allemaal heel cool uit hoe hij, zwevend tussen lichtgevende planeten, een kleine tien minuten lang carte blanche kreeg, maar het duurde allemaal net iets te lang en het klonk eerlijk gezegd ook niet echt interessant. Begrijp ons niet verkeerd, de Brit is – op dat moment zelfs letterlijk – een buitenaards goeie gitarist, maar hij speelde doorheen de show al betere solo’s dan tijdens zijn glorieperiode.

Gelukkig was de eindspurt wel al een tijdje ingezet, en dus werden de hits – haast ongelofelijk, maar echt waar – nog groter. Het volledige Sportpaleis klapte bijvoorbeeld met het gekende stukje in “Radio Ga Ga”, maar toen het legendarische “Bohemian Rhapsody” aanbrak, was het hek helemaal van de dam. Helemaal in zijn eentje bracht Lambert de beginkroniek op een verhoogd platform, waarna May plots vanuit het podium kwam gekropen en de epische gitaarlijn speelde. Het operagedeelte werd dan weer verzorgd door een jongere Queen op de grote schermen. Dat dit nummer een gigantische rol speelt in de muziekgeschiedenis, maakte de minutenlange staande ovatie des te duidelijker. De bisronde werd daarna ingeluid door de legendarische “Ay-Oh” van Freddie Mercury, waarna er met “We Will Rock You” en “We Are The Champions” nog een episch einde aan de avond werd gebreid. Dat Lambert effectief een kroon droeg, maakte het eerbetoon nog een tikkeltje duidelijker. Dat een grootheid als Queen zich uiteindelijk ook laat vangen door gadgets als CO₂-kanonnen en confetti, moeten we er anno 2022 misschien gewoon maar bijnemen.

We hoeven er dus geen doekjes om te winden: Queen is en blijft een grootheid. Oké, Adam Lambert is geen Freddie Mercury en hij zal het ook nooit worden, maar in het Sportpaleis werd wel duidelijk waarom May en Taylor in hem de ideale frontman zagen om hun overleden kompaan te eren. De Amerikaan is een geboren entertainer, die een publiek bijzonder makkelijk uit zijn hand kan laten eten. Dat hij daarvoor een dertigtal wereldhits achter de hand heeft, is natuurlijk enkel en alleen maar een pluspunt. Toch werd gisterenavond veelal duidelijk dat de oude garde nog steeds niet moest onderdoen voor dat jonge geweld. May schudde met gemak nog epische solo’s uit zijn mouw, al ging het bij Roger Taylor zo nu en dan wat moeizamer. Gelukkig ving de extra percussionist alles mooi op, waardoor ook Queen bewees dat oude knarren niet roesten. Het Sportpaleis werd getrakteerd op tientallen wereldhits, op een heel wat enthousiasme, op een stukje geschiedenis en op een paar clichés, maar ook dat is – na meer dan vijftig jaar dienst – nog steeds Queen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

(Innuendo) Now I’m Here Hammer to Fall Somebody to Love Killer Queen Don’t Stop Me Now In the Lap of the Gods… Revisited I’m in Love With My Car Bicycle Race Fat Bottomed Girls Another One Bites the Dust I Want It All Love of My Life ’39 These Are The Days of Our Lives (Band Jam) Crazy Little Thing Called Love Under Pressure A Kind of Magic I Want to Break Free (You Take My Breath Away) Who Wants to Live Forever (Solo) Tie Your Mother Down Radio Ga Ga Bohemian Rhapsody

(Ay-Oh) We Will Rock You We Are The Champions (God Save the Queen)

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Stuur mij een e-mail als er vervolgreacties zijn.

Stuur mij een e-mail als er nieuwe berichten zijn.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Lost your password? Please enter your email address. You will receive mail with link to set new password.